Trujillo en terug naar huis

In de tijd die we in Peru hebben doorgebracht hebben we ontdekt dat mailen naar instanties niet werkt. Wij hebben weken wanhopig gewacht op antwoord van het Ministerie van Gezondheid, UNICEF en andere voedingsexperts, maar het mocht niet baten. In Trujillo was het dus tijd voor actie. We waren naar de kliniek van Es Salud gegaan (met onze semi-nette kleren) waar we de volgende dag terug konden komen voor een afspraak met een arts. Ook zou de arts zijn dochter meenemen omdat zij een tijdje in de VS had gestudeerd en ons kon helpen met het vertalen. De volgende dag stonden wij dus keurig (net) op tijd bij de kliniek en de arts zou ons wel even helpen met onze brief. Huh? Brief? Ja brief. Blijkbaar is in Peru een brief vaak al voldoende om afspraken te maken met mensen van overheidsinstanties en what not. In die brief had hij een beetje uitgelegd wat wij wilden weten en waar ons onderzoek over ging en vervolgens hoefden wij enkel nog onze handtekening te zetten... Als we dat toch eens hadden geweten :) !

Ook een belangrijk dingetje in Peru: connecties. Die had meneer de Dokter gelukkig een aantal want hij had voor ons dezelfde dag al een afspraak geregeld bij het lokaal departement van het Ministerie van Gezondheid. Estefanìa, zijn dochter ging met ons mee en hielp ons met het stellen van vragen en heeft ook een beetje kunnen freestylen met het stellen van vervolgvragen, wat voor ons Spaans toch nét wat te hoog gegrepen was.

Bij het ministerie konden ze voor ons vervolgens weer een afspraak maken bij een centrum wat vrouwen met een economische achterstand hielp bij het geven van gezonde voeding voor de kinderen. Hier hebben zij ons kunnen vertellen over lokale en nationale programma's die ze in Peru hebben om vitamine A en ijzertekort tegen te gaan.

Het is in Peru zelfs bij zakelijke afspraken, waarbij de personen elkaar niet kennen gebruikelijk om kusjes te geven bij het afscheid, dit vond ik zelf wel een beetje apart, maar wel gezellig!
Een mevrouw van het ministerie was zelfs zo aardig dat ze ons aanbood om in haar huis te overnachten. Nadat we even hebben gechecked of dit in Peru niet alleen een beleefdheidsvraag is, zijn we onze spullen gaan halen en bij mevrouw in haar mooie huis (met poedel) gaan slapen.

De dag daarna was het voor ons alweer tijd om naar de laatste bestemming van onze reis te gaan. De plek waar onze hele reis begonnen was : Lima. We konden weer bij Jimmy en zijn familie verblijven en het was erg raar om daar weer terug te zijn. Ineens bedenk je dan dat er twee maanden voorbij zijn. De gesprekken aan tafel met de familie gingen ineens een stuk vloeiender en in Lima was ook de 'winter' begonnen. Hier hebben we nog een afspraak gehad bij het hoofdkantoor van Unicef in Peru, waar we verrassend makkelijk binnenkwamen nadat ik zei dat ik in Nederland studentvrijwilliger was. Het was overigens ook heel erg leuk om te horen dat ze in Peru ook interesse hadden in het gebruiken van studententeams..

Daarna hadden we nog een dagje supermarkt, waarbij we nog al die lekkere typisch Peruaanse dingen wilden aanschaffen voor thuis en in de nacht die daarop volgde was onze vlucht al. De taxichauffeur stond precies op tijd voor het hek en onderweg hebben we gezellig in het Spaans met hem zitten kletsen over zijn land. Zoals de meeste Peruanen die we zijn tegen gekomen zei hij ook "Jullie weten meer over mijn land dan ik, vertel eens hoe het was!". In de afgelopen week had ik telkens echt weer zin om iedereen te zien, wc papier door te spoelen, lekkere kaas te eten en om weer andere kleren aan te kunnen. In het vliegtuig drong het pas echt tot me door dat ik wegging uit Peru, het land waar ik twee maanden lang doorheen heb gereisd, waar ik Spaans geleerd heb en waar ik waarschijnlijk nooit meer terug zal komen.. dat vond ik toen toch ineens wel jammer!